Od 1961 roku na bazie zmian w przepisach prawnych głównie dotyczących spraw bhp, nowych technologii w przemyśle i tym samym nowych zagrożeń w środowisku pracy, w Szkole rozpoczęto intensywne dokształcanie związkowych inspektorów pracy. Podejmowano także szkolenia różnych innych grup zawodowych tzw. aktywu ochrony pracy. Coraz większe potrzeby i wymagania w dziedzinie kształcenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy spowodowały konieczność doskonalenia bazy dydaktycznej Szkoły.
Pierwszym poważniejszym krokiem w kierunku unowocześnienia metod nauczania było zorganizowanie w 1963 roku Gabinetu Ochrony Pracy, w skład którego wchodziły: sala fizjologii pracy, eksponaty urządzeń technicznych do obróbki metali i drewna, środki ochrony osobistej, przykładowa odzież ochronna i robocza oraz sala kinowa wyposażona w filmotekę z zakresu BHP.
Z biegiem czasu gabinet ochrony pracy powiększono o dział badań psychologicznych, który wsparty został przez utworzoną pracownię fotograficzną oraz urządzenia małej poligrafii.
W latach 60-tych i 70-tych w Szkole Inspekcji Pracy organizowano cykliczne szkolenia doskonalące dla inspektorów pracy, szkolenia dla społecznych inspektorów pracy, przewodniczących i sekretarzy kolegiów orzekających, przewodniczących komisji powypadkowych i instruktorów pracy młodzieży. Ciekawą propozycją były roczne zaoczne kursy dla konstruktorów maszyn i urządzeń w ramach których poza tematyką czysto techniczną zapoznawano słuchaczy z zasadami ergonomii oraz psychologii pracy. W latach 1962-1972 w szkoleniach organizowanych przez Szkołę uczestniczyło 41 835 słuchaczy na 696 różnych formach szkoleniowych.
Szkoła zatrudniała 12 etatowych pracowników pedagogicznych oraz posiłkowała się ponad 60 wykładowcami zewnętrznymi rekrutującymi się z pracowników naukowych wyższych uczelni Wrocławia, Głównego Inspektoratu Pracy, Instytutu Medycyny Pracy, Centralnego Instytutu Ochrony Pracy oraz sądownictwa.